Dz 5,12-16 Ps 118 Ap 1,9-11a.12-13.17-19 J 20,19-31
Misericordias Domini in aeternum cantabo!
Twe miłosierdzie Panie mój po wiek wieków sławić chcę!
Niedziela w oktawie Świąt Wielkanocnych, tzw. Niedziela Biała, jest od kilkunastu lat obchodzona w Kościele jako Święto Bożego Miłosierdzia. Święto to ustanowił św. Jan Paweł II, a prosił o nie sam Pan Jezus w objawieniach skierowanych do św. siostry Faustyny Kowalskiej. To właśnie dziś w sposób szczególny nasze myśli biegną ku Bogu ?bogatemu w miłosierdzie?. Wiele jest przymiotów Boga, ale właśnie to jego miłosierdzie czyni wszechpotężnego Boga wręcz bezbronny wobec ludzi pokornych i świadomych swoich braków i grzechu.
Dziś liturgia słowa stawia nam przed oczyma kolejne spotkanie uczniów ze Zmartwychwstałym. W czasie tego spotkania Jezus zwracając się do swoich uczniów mówi słowa: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane. W tych słowach od samego początku Kościół upatrywał ustanowienie sakramentu pokuty. Chrystus daje władzę odpuszczania grzechów tym, których w Wielki Czwartek obdarzył sakramentem kapłaństwa. Jezus nie kieruje tych słów do wszystkich uczniów, nie kieruje do tłumów, ale zwraca się jedynie do tych jedenastu. Władza odpuszczania grzechów trwa w Kościele do dnia dzisiejszego. Jest to jedno z zadań kapłaństwa. To oni w konfesjonale nie własną mocą, ale w imię Jezusa Chrystusa, mocą jego Krwi przelanej na krzyżu, mają władzę odpuszczania grzechów i szafowania Bożym miłosierdziem. Wielka miłość Pana Boga do człowieka przejawia się także w tym, że bezmiar swojego miłosierdzia wydał, bądź co bądź, w grzeszna ręce ludzi, bo każdy kapłan, choć posługuje sakramentem pokuty wobec swoich braci i sióstr, to sam jest grzesznikiem i też tego sakramentu potrzebuje. Apostołowie więc nie są wybrani przez Boga dlatego, że sami nie popełniają grzechu, ale w ten sposób Pan Bóg jeszcze bardziej chce podkreślić darmowość swojego miłosierdzia.
Intrygującym faktem jest brak Tomasza. Nie ma go w tym momencie, gdy Jezus do nich przychodzi. Nie zobaczył Jezusa zmartwychwstałego. Możemy zadać sobie pytanie: dlaczego? Być może miał ważne zadania, a może po prostu chwilę słabości. Nie spotkał Zmartwychwstałego; jest więc w pewnym sensie uboższy od pozostałych Apostołów. Tu jednak mamy kolejny dowód miłości Pana Boga, gdy Chrystus przychodzi po raz kolejny wtedy, gdy Tomasz już jest na swoim miejscu. Jednym z wielkich przejawów Bożego Miłosierdzia jest ta właśnie ?Boska powtarzalność?, gdy Chrystus wielokrotnie próbuje wejść do naszego serca, naszego życia. Nawet jeśli raz czy drugi zamkniemy mu drzwi, on będzie próbował dalej. Aż do momentu naszej śmierci nie przestanie ciągle o nas walczyć. On puka także do twojego serca. Dziś, gdy czytasz te słowa, chcę powiedzieć do twojego, być może zbłąkanego serca: pokój wam, pokój z Tobą! Spotkanie Tomasza ze Zmartwychwstałym kończy się przepięknym wyznaniem: ?Pan mój i Bóg mój?, w tych słowach Tomasz uznaje Jezusa Chrystusa za najważniejszą osobę w swoim życiu. Uznaje Go jako tego, który okazał tak wielkie miłosierdzie temu, który w godzinie próby zawiódł.
Czy ty doświadczyłeś już w swoim życiu Boga, który przychodzi? Czy Bóg już działał w twoim życiu w sposób zauważalny? Czy masz świadomość jego obecności? Czy powiedziałeś Mu już: jesteś moim Panem i jesteś moim Bogiem? Jeśli nie masz doświadczenia działania Pana Boga w swoim życiu, być może powinieneś się dziś ucieszyć tymi słowami: ?Uwierzyłeś, bo mnie ujrzałeś, błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli?. Być może nie poznałeś jeszcze działania Pana Boga w swoim życiu, może o wiele rzeczy prosisz Boga, masz wiele przeciwności w swoim życiu, a Pan Bóg jest jakby głuchy. Jeśli nadal mu wierzysz to jesteś błogosławiony, bo nie widziałaś, ale uwierzyłeś. Na koniec dzisiejszej perykopy Ewangelista zapisuje piękne słowa: ?i wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze uczynił Jezus wobec uczniów?. Naszą największą siłą jest ufność w Bożą pomoc, a największą formą Bożej pomocy jest jego miłosierdzie.
